دعای سی و پنجم صحیفه سجادیه باترجمه

اَلْحَمْدُ لِلَّهِ رِضًى بِحُكْمِ اللَّهِ شَهِدْتُ أَنَّ اللَّهَ قَسَمَ مَعَايِشَ عِبَادِهِ بِالْعَدْلِ وَ أَخَذَ عَلَى جَمِيعِ خَلْقِهِ بِالْفَضْلِ‏
حمد خداوند را رضا به قضاى خداوندى را. شهادت مى ‏دهم كه خداى يكتا روزي هاى بندگانش را به عدالت تقسيم كرده و با همه بندگانش به فضل و احسان رفتار كند.

اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ لاَ تَفْتِنِّي بِمَا أَعْطَيْتَهُمْ وَ لاَ تَفْتِنْهُمْ بِمَا مَنَعْتَنِي فَأَحْسُدَ خَلْقَكَ وَ أَغْمَطَ حُكْمَكَ‏
بار خدايا، درود بفرست بر محمد و خاندان او و مرا به آنچه توانگران را عطا كرده ‏ا ى مفتون منماى و آنان را به آنچه مرا نداده ‏اى به عجب ميفكن، تا مباد بر آفريدگانت رشك برم و تقدير تو حقير شمارم.

اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ طَيِّبْ بِقَضَائِكَ نَفْسِي وَ وَسِّعْ بِمَوَاقِعِ حُكْمِكَ صَدْرِي‏
بار خدايا، درود بفرست بر محمد و خاندان او و خاطر من به قضاى خود شاد دار و آنجا كه تقدير توست سينه من بگشاى و همتى بلند عطا كن‏

وَ هَبْ لِيَ الثِّقَةَ لِأُقِرَّ مَعَهَا بِأَنَّ قَضَاءَكَ لَمْ يَجْرِ إِلاَّ بِالْخِيَرَةِ وَ اجْعَلْ شُكْرِي لَكَ عَلَى مَا زَوَيْتَ عَنِّي أَوْفَرَ مِنْ شُكْرِي إِيَّاكَ عَلَى مَا خَوَّلْتَنِي‏
و دلم را اطمينانى چنان بخش كه به پايمردى آن اقرار كنم كه قضاى تو جز به خير و نيكى روان نگشته است. اى خداوند، سپاس مرا به درگاهت بر آنچه مرا نداده ‏اى افزون‏تر نماى از سپاس من به درگاهت بر آنچه مرا عطا كرده ‏اى.

وَ اعْصِمْنِي مِنْ أَنْ أَظُنَّ بِذِي عَدَمٍ خَسَاسَةً أَوْ أَظُنَّ بِصَاحِبِ ثَرْوَةٍ فَضْلاً فَإِنَّ الشَّرِيفَ مَنْ شَرَّفَتْهُ طَاعَتُكَ وَ الْعَزِيزَ مَنْ أَعَزَّتْهُ عِبَادَتُكَ‏
اى خداوند، مرا در امان دار از اينكه به درويشى گمان فرومايگى برم يا به توانگرى گمان فضل و شرف. زيرا شريف كسى است كه فرمانبردارى تو شرافتش بخشيده باشد و عزيز كسى است كه از پرستش تو عزت يافته باشد.

فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ مَتِّعْنَا بِثَرْوَةٍ لاَ تَنْفَدُ وَ أَيِّدْنَا بِعِزٍّ لاَ يُفْقَدُ وَ اسْرَحْنَا فِي مُلْكِ الْأَبَدِ
پس بر محمد و خاندان او درود بفرست و ما را از خواسته‏ اى بهره ‏مند گردان كه پايان نپذيرد و به عزتى يارى ده كه زوال نگيرد و ما را به آن ملك ابدى روانه فرماى،

إِنَّكَ الْوَاحِدُ الْأَحَدُ الصَّمَدُ الَّذِي لَمْ تَلِدْ وَ لَمْ تُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَكَ كُفُواً أَحَدٌ
كه تو آن خداى يكتايى هستى كه به كس نيازت نيست، فرزندى نياورده ‏اى و فرزند كس نبوده‏ اى و تو را هيچ همتا و همسرى نيست.