6مرداد روز ترویج آموزش های فنی و حرفه ای

کشور های توسعه یافته و کشورهای اروپایی بعد از دهه 1990میلادی ، برای پیشرفت روز افزون خود ، سیستم فنی و حرفه ای کشورشان را تقویت کرده و روی آموزش های فنی و حرفه ای سرمایه گذاری نموده اند.

نوجوانانی که در دوره دبیرستان در رشته های نظری مشغول به تحصیل هستند با دانش آموزانی که در مدارس فنی و حرفه ای و کار و دانش مشغول تحصلند ، متفاوت است.

«شاید بنیادی‌‏‌ترین مانع در راه گسترش آموزش فنی در برخی از کشورهای در حال رشد، همان‌‏گونه که در بسیاری از کشورهای پیشرفته نیز چنین است، وجود نگرش منفی بسیاری از افراد نسبت به این آموزش است. کار دستی و فنی از قدیم به‌‏مثابه کاری خوار و پست و فقط درخور افراد بی‌‏سواد در نظر گرفته شده است. درنتیجه، در بسیاری از کشور‌ها وضعی موجود است که در اثر آن درصد بزرگی از کسانی که دوره دبیرستان را به پایان می‌برند یا حتی فارغ‏‌التحصیل دانشگاه‌ها هستند، صرفاً به این دلیل که شغل‌‏های اداری کافی برای آنان وجود ندارد، بیکار می‌‌‏مانند. روشن است که نمی‌‌‏توان نگرش‌‌ها را یک‌‌شبه دگرگون کرد، اما با آموزش فنی به‌‏عنوان عنصر مکمل نظام آموزشی و با آگاه‌‏سازی مردم نسبت به امکاناتی که آموزش فنی و حرفه‌‏ای در اختیار افراد قرار می‌‌‏دهد، تغییر نگرش‌‏‌ها خیلی سریع انجام خواهد گرفت.» (یونسکو، ۱۹۷۳م)

آموزشگاه های فنی و حرفه ای با آموزش های خود باید برای دانش آموخته کار متناسب با علاقه فرد و نیاز جامعه تربیت نماید.

آموزش های فنی و حرفه ای باید کاملا کاربردی و عملی باشد و فرد را آماده کار کردن در جامعه نماید .

درون مایه و محتوای اصلی آموزش ها و کتاب های آموزشی مقطع فنی و حرفه ای باید از استاندارد برخوردار باشد.

برای دانش آموختگان مقطع فنی و حرفه ای در هر رشته ای که انتخاب نموده و علاقه مند بوده اند باید با افزایش علاقه همرا باشد.

آموزش های فنی و حرفه ای باید رد نهایت به ورود دانش آموختگان به صنعت ختم شود.

آموزش های فنی و حرفه ای باید در حال رشد و به روز رسانی باشد و زمینه پیشرفت دانش آموختگان فراهم باشد.

نگاهی تاریخچه آموزش فنی و حرفه ای در ایران:

در ایران با ساخت دارالفنون ، آموزش های تخصصی فنی و حرفه ای نیز برای اولین بار ایجاد و پایه ریزی شد.

مدرسه دارالفنون که در سال ۱۲۳۸ق به‌‏منظور تربیت نیروی انسانی لازم در زمینه‌‏های اداری، علمی، فنی و پزشکی تأسیس شد.

در مدرسه دارالفنون سابق ، دانش آموختگان ، هم درس‌‏های نظری می آموختند و هم درس‌‏های عملی می آموختند.

مدرسه دارالفنون ، در زمینه آموزش صنعت، در سال ۱۲۸۶ق، اولین هنرستان فنی با نام «مدرسه ایران و کمال» تاسیس شد و در سال 1303 به هنرستان صنعتی تبدیل شد.

در علم کشاورزی، در سال ۱۲۹۷ق دبستان برزگر شروع به‌‌کار کرد که پس از انحلال به‌‏جای آن، مدرسه فلاحت در تهران تأسیس شد.

در علم آموزش خدمات ، در سال ۱۲۹۸ق، «مدرسه صنایع مستظرفه تهران» به ریاست کمال‌‏الملک در رشته‌‏های هنری تاسیس شد.

در سال ۱۳۴۹ با تصویب قانون کارآموزی، آموزش در صنعت به صندوق کارآموزی واگذار شد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی به‌‏لحاظ اهمیت یافتن بحث استقلال و خودکفایی کشور، سامان بخشیدن به آموزش‌‏های فنی و حرفه‌‏ای، مورد توجه خاص قرار گرفت و به‌‏همین منظور، شورای عالی هماهنگی آموزش‌های فنی و حرفه‌‏ای کشور در راستای جهت‏‌دهی به تشکیلات و پوشش دستگاه‌‏های متعدد به‌‏عنوان مجری این نوع آموزش‌‏‌ها در سال ۱۳۵۹ش تشکیل شد.

دانش آموزان مقطع دبیرستان تمایل کمتری برای شرکت در مدارس فنی و حرفه ای دارند و بیشتر تمایل دارند در رشته های نظری ثبت نام نمایند. کارشناسان آموزشی دلایلی را برشمرده اند از جمله :

1) ترجیح خانواده های دانش آموزان به رشته های نظری یکی از علل است .

2) دانش آموزان تصور می کنند بدون حضور در رشته های فنی و حرفه ای نیز می توانند به کارهای در این زمینه مهارت پیدا کنند.

3) پایین آوردن سطح استادان و معلمان در رشته های فنی و حرفه ای

4)ذهنیت اشتباه درمورد آموزش های فنی و حرفه ای

«هیچ ملتی نمی‌‌‏تواند اثر تکنولوژی را در جهان امروز انکار کند. درحقیقت، پیشرفت‌‏های پرشتاب در همه رشته‌‏های فنی و صنعتی در دهه‌‏های اخیر، خطوط اساسی تمدن کنونی را تعیین کرده است. اگر قرار باشد که از تکنولوژی به‌‏درستی و در جهت رفاه انسان، نه انهدام او، حداکثر بهره را ببریم، لازم است پابه‌‌پای این دگرگونی‏‌‌ها، در آموزش فنی و حرفه‌‏ای نیز به پیشرفت‌‏هایی دست یابیم. خوار شمردن آموزش فنی و حرفه‌‏ای به بهانه این‌‏که ماهیتی فرومایه دارد، درواقع، ستیز با واقعیت‌‏های زندگی نوین و روی گرداندن از مجال‌‏هایی است که برای بهتر کردن این زندگی پیش می‌‌‏آید. توصیه یونسکو درباره آموزش فنی و حرفه‌‏ای این است که: آموزش فنی و حرفه‌‏ای باید بخش مکمل نظام آموزشی همه‌‏جانبه باشد، و به این سبب باید به محتوای فرهنگی آن توجه کافی بشود.» (یونسکو، ۱۹۷۳م)