سوره فرقان با ترجمه فارسی و انگلیسی
سوره فرقان با ترجمه فارسی و انگلیسی
سپتامبر 12, 2019
سوره نمل با ترجمه فارسی و انگلیسی
سوره نمل با ترجمه فارسی و انگلیسی
سپتامبر 16, 2019
سوره شعراء با ترجمه فارسی و انگلیسی

سوره شعراء با ترجمه فارسی و انگلیسی

سوره شعراء با ترجمه فارسی و انگلیسی

سوره شعراء با ترجمه فارسی و انگلیسی در سایت تهران لوح قرار داده شده است . سوره مبارک شعرا دارای 227 آیه مبارک می باشد و سوره 26ام قرآن است.

SURA 26. Shuaraa, or The Poets سوره شعرا – سورة الشعراء

﴿ سورة الشعراء – سورة ٢٦ –   تعداد آیات ٢٢٧ 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

طسم ﴿١﴾

 تِلْکَ آیَاتُ الْکِتَابِ الْمُبِینِ ﴿٢﴾

 لَعَلَّکَ بَاخِعٌ نَفْسَکَ أَلا یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ ﴿٣﴾

 إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَیْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ آیَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِینَ ﴿٤﴾

 وَمَا یَأْتِیهِمْ مِنْ ذِکْرٍ مِنَ الرَّحْمَنِ مُحْدَثٍ إِلا کَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِینَ ﴿٥﴾

 فَقَدْ کَذَّبُوا فَسَیَأْتِیهِمْ أَنْبَاءُ مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿٦﴾

 أَوَلَمْ یَرَوْا إِلَى الأرْضِ کَمْ أَنْبَتْنَا فِیهَا مِنْ کُلِّ زَوْجٍ کَرِیمٍ ﴿٧﴾ 

إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿٨﴾ 

وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿٩﴾ 

وَإِذْ نَادَى رَبُّکَ مُوسَى أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ ﴿١٠﴾

 قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَلا یَتَّقُونَ ﴿١١﴾

 قَالَ رَبِّ إِنِّی أَخَافُ أَنْ یُکَذِّبُونِ ﴿١٢﴾ 

وَیَضِیقُ صَدْرِی وَلا یَنْطَلِقُ لِسَانِی فَأَرْسِلْ إِلَى هَارُونَ ﴿١٣﴾ 

وَلَهُمْ عَلَیَّ ذَنْبٌ فَأَخَافُ أَنْ یَقْتُلُونِ ﴿١٤﴾ 

قَالَ کَلا فَاذْهَبَا بِآیَاتِنَا إِنَّا مَعَکُمْ مُسْتَمِعُونَ ﴿١٥﴾ 

فَأْتِیَا فِرْعَوْنَ فَقُولا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٦﴾ 

أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿١٧﴾

 قَالَ أَلَمْ نُرَبِّکَ فِینَا وَلِیدًا وَلَبِثْتَ فِینَا مِنْ عُمُرِکَ سِنِینَ ﴿١٨﴾ 

وَفَعَلْتَ فَعْلَتَکَ الَّتِی فَعَلْتَ وَأَنْتَ مِنَ الْکَافِرِینَ ﴿١٩﴾ 

قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّینَ ﴿٢٠﴾ 

فَفَرَرْتُ مِنْکُمْ لَمَّا خِفْتُکُمْ فَوَهَبَ لِی رَبِّی حُکْمًا وَجَعَلَنِی مِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿٢١﴾ 

وَتِلْکَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَیَّ أَنْ عَبَّدْتَ بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿٢٢﴾

 قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿٢٣﴾

 قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا إِنْ کُنْتُمْ مُوقِنِینَ ﴿٢٤﴾ 

قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلا تَسْتَمِعُونَ ﴿٢٥﴾ قَالَ رَبُّکُمْ وَرَبُّ آبَائِکُمُ الأوَّلِینَ ﴿٢٦﴾

 قَالَ إِنَّ رَسُولَکُمُ الَّذِی أُرْسِلَ إِلَیْکُمْ لَمَجْنُونٌ ﴿٢٧﴾ 

قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَیْنَهُمَا إِنْ کُنْتُمْ تَعْقِلُونَ ﴿٢٨﴾ 

قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَهًا غَیْرِی لأجْعَلَنَّکَ مِنَ الْمَسْجُونِینَ ﴿٢٩﴾ 

قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُکَ بِشَیْءٍ مُبِینٍ ﴿٣٠﴾

 قَالَ فَأْتِ بِهِ إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿٣١﴾ 

فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِیَ ثُعْبَانٌ مُبِینٌ ﴿٣٢﴾ 

وَنَزَعَ یَدَهُ فَإِذَا هِیَ بَیْضَاءُ لِلنَّاظِرِینَ ﴿٣٣﴾ 

قَالَ لِلْمَلإ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِیمٌ ﴿٣٤﴾ 

یُرِیدُ أَنْ یُخْرِجَکُمْ مِنْ أَرْضِکُمْ بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ ﴿٣٥﴾

 قَالُوا أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِی الْمَدَائِنِ حَاشِرِینَ ﴿٣٦﴾ 

یَأْتُوکَ بِکُلِّ سَحَّارٍ عَلِیمٍ ﴿٣٧﴾ 

فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِیقَاتِ یَوْمٍ مَعْلُومٍ ﴿٣٨﴾ 

وَقِیلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنْتُمْ مُجْتَمِعُونَ ﴿٣٩﴾ 

لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِنْ کَانُوا هُمُ الْغَالِبِینَ ﴿٤٠﴾ 

فَلَمَّا جَاءَ السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لأجْرًا إِنْ کُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِینَ ﴿٤١﴾ 

قَالَ نَعَمْ وَإِنَّکُمْ إِذًا لَمِنَ الْمُقَرَّبِینَ ﴿٤٢﴾ 

قَالَ لَهُمْ مُوسَى أَلْقُوا مَا أَنْتُمْ مُلْقُونَ ﴿٤٣﴾ 

فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِیَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ ﴿٤٤﴾ 

فَأَلْقَى مُوسَى عَصَاهُ فَإِذَا هِیَ تَلْقَفُ مَا یَأْفِکُونَ ﴿٤٥﴾ 

فَأُلْقِیَ السَّحَرَةُ سَاجِدِینَ ﴿٤٦﴾ 

قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿٤٧﴾ 

رَبِّ مُوسَى وَهَارُونَ ﴿٤٨﴾ 

قَالَ آمَنْتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَکُمْ إِنَّهُ لَکَبِیرُکُمُ الَّذِی عَلَّمَکُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ لأقَطِّعَنَّ أَیْدِیَکُمْ وَأَرْجُلَکُمْ مِنْ خِلافٍ وَلأصَلِّبَنَّکُمْ أَجْمَعِینَ ﴿٤٩﴾ 

قَالُوا لا ضَیْرَ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنْقَلِبُونَ ﴿٥٠﴾ 

إِنَّا نَطْمَعُ أَنْ یَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَایَانَا أَنْ کُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿٥١﴾ 

وَأَوْحَیْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِی إِنَّکُمْ مُتَّبَعُونَ ﴿٥٢﴾ 

فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِی الْمَدَائِنِ حَاشِرِینَ ﴿٥٣﴾

 إِنَّ هَؤُلاءِ لَشِرْذِمَةٌ قَلِیلُونَ ﴿٥٤﴾ 

وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ ﴿٥٥﴾ 

وَإِنَّا لَجَمِیعٌ حَاذِرُونَ ﴿٥٦﴾

 فَأَخْرَجْنَاهُمْ مِنْ جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿٥٧﴾ 

وَکُنُوزٍ وَمَقَامٍ کَرِیمٍ ﴿٥٨﴾

 کَذَلِکَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿٥٩﴾

 فَأَتْبَعُوهُمْ مُشْرِقِینَ ﴿٦٠﴾ 

فَلَمَّا تَرَاءَى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَکُونَ ﴿٦١﴾ 

قَالَ کَلا إِنَّ مَعِیَ رَبِّی سَیَهْدِینِ ﴿٦٢﴾

 فَأَوْحَیْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاکَ الْبَحْرَ فَانْفَلَقَ فَکَانَ کُلُّ فِرْقٍ کَالطَّوْدِ الْعَظِیمِ ﴿٦٣﴾

 وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الآخَرِینَ ﴿٦٤﴾ 

وَأَنْجَیْنَا مُوسَى وَمَنْ مَعَهُ أَجْمَعِینَ ﴿٦٥﴾ 

ثُمَّ أَغْرَقْنَا الآخَرِینَ ﴿٦٦﴾

 إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿٦٧﴾

 وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿٦٨﴾ 

وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِیمَ ﴿٦٩﴾ 

إِذْ قَالَ لأبِیهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ ﴿٧٠﴾ 

قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاکِفِینَ ﴿٧١﴾ 

قَالَ هَلْ یَسْمَعُونَکُمْ إِذْ تَدْعُونَ ﴿٧٢﴾ 

أَوْ یَنْفَعُونَکُمْ أَوْ یَضُرُّونَ ﴿٧٣﴾ 

قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءَنَا کَذَلِکَ یَفْعَلُونَ ﴿٧٤﴾

 قَالَ أَفَرَأَیْتُمْ مَا کُنْتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿٧٥﴾ 

أَنْتُمْ وَآبَاؤُکُمُ الأقْدَمُونَ ﴿٧٦﴾ 

فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِی إِلا رَبَّ الْعَالَمِینَ ﴿٧٧﴾

 الَّذِی خَلَقَنِی فَهُوَ یَهْدِینِ ﴿٧٨﴾ 

وَالَّذِی هُوَ یُطْعِمُنِی وَیَسْقِینِ ﴿٧٩﴾ 

وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفِینِ ﴿٨٠﴾ 

وَالَّذِی یُمِیتُنِی ثُمَّ یُحْیِینِ ﴿٨١﴾ 

وَالَّذِی أَطْمَعُ أَنْ یَغْفِرَ لِی خَطِیئَتِی یَوْمَ الدِّینِ ﴿٨٢﴾ 

رَبِّ هَبْ لِی حُکْمًا وَأَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ ﴿٨٣﴾ 

وَاجْعَلْ لِی لِسَانَ صِدْقٍ فِی الآخِرِینَ ﴿٨٤﴾ 

وَاجْعَلْنِی مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِیمِ ﴿٨٥﴾

 وَاغْفِرْ لأبِی إِنَّهُ کَانَ مِنَ الضَّالِّینَ ﴿٨٦﴾ 

وَلا تُخْزِنِی یَوْمَ یُبْعَثُونَ ﴿٨٧﴾ 

یَوْمَ لا یَنْفَعُ مَالٌ وَلا بَنُونَ ﴿٨٨﴾ 

إِلا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ ﴿٨٩﴾

 وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ ﴿٩٠﴾

 وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِلْغَاوِینَ ﴿٩١﴾

 وَقِیلَ لَهُمْ أَیْنَ مَا کُنْتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿٩٢﴾ 

مِنْ دُونِ اللَّهِ هَلْ یَنْصُرُونَکُمْ أَوْ یَنْتَصِرُونَ ﴿٩٣﴾ 

فَکُبْکِبُوا فِیهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ ﴿٩٤﴾ 

وَجُنُودُ إِبْلِیسَ أَجْمَعُونَ ﴿٩٥﴾ 

قَالُوا وَهُمْ فِیهَا یَخْتَصِمُونَ ﴿٩٦﴾ 

تَاللَّهِ إِنْ کُنَّا لَفِی ضَلالٍ مُبِینٍ ﴿٩٧﴾ 

إِذْ نُسَوِّیکُمْ بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿٩٨﴾ 

وَمَا أَضَلَّنَا إِلا الْمُجْرِمُونَ ﴿٩٩﴾

 فَمَا لَنَا مِنْ شَافِعِینَ ﴿١٠٠﴾ 

وَلا صَدِیقٍ حَمِیمٍ ﴿١٠١﴾ 

فَلَوْ أَنَّ لَنَا کَرَّةً فَنَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿١٠٢﴾

 إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿١٠٣﴾

 وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿١٠٤﴾

 کَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِینَ ﴿١٠٥﴾

 إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلا تَتَّقُونَ ﴿١٠٦﴾ 

إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿١٠٧﴾ 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿١٠٨﴾ 

وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٠٩﴾ 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿١١٠﴾ 

قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَکَ وَاتَّبَعَکَ الأرْذَلُونَ ﴿١١١﴾ 

قَالَ وَمَا عِلْمِی بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿١١٢﴾

 إِنْ حِسَابُهُمْ إِلا عَلَى رَبِّی لَوْ تَشْعُرُونَ ﴿١١٣﴾ 

وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِینَ ﴿١١٤﴾

 إِنْ أَنَا إِلا نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿١١٥﴾

 قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ یَا نُوحُ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِینَ ﴿١١٦﴾

 قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِی کَذَّبُونِ ﴿١١٧﴾ 

فَافْتَحْ بَیْنِی وَبَیْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِی وَمَنْ مَعِیَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿١١٨﴾ 

فَأَنْجَیْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ فِی الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ ﴿١١٩﴾ 

ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِینَ ﴿١٢٠﴾

 إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿١٢١﴾

 وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿١٢٢﴾

 کَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِینَ ﴿١٢٣﴾ 

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلا تَتَّقُونَ ﴿١٢٤﴾ 

إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿١٢٥﴾ 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿١٢٦﴾ 

وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٢٧﴾

 أَتَبْنُونَ بِکُلِّ رِیعٍ آیَةً تَعْبَثُونَ ﴿١٢٨﴾ 

وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّکُمْ تَخْلُدُونَ ﴿١٢٩﴾

 وَإِذَا بَطَشْتُمْ بَطَشْتُمْ جَبَّارِینَ ﴿١٣٠﴾

 فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿١٣١﴾ 

وَاتَّقُوا الَّذِی أَمَدَّکُمْ بِمَا تَعْلَمُونَ ﴿١٣٢﴾ 

أَمَدَّکُمْ بِأَنْعَامٍ وَبَنِینَ ﴿١٣٣﴾

 وَجَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿١٣٤﴾

 إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿١٣٥﴾ 

قَالُوا سَوَاءٌ عَلَیْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَکُنْ مِنَ الْوَاعِظِینَ ﴿١٣٦﴾ 

إِنْ هَذَا إِلا خُلُقُ الأوَّلِینَ ﴿١٣٧﴾ وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ ﴿١٣٨﴾ 

فَکَذَّبُوهُ فَأَهْلَکْنَاهُمْ إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿١٣٩﴾

 وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿١٤٠﴾ کَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِینَ ﴿١٤١﴾

 إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلا تَتَّقُونَ ﴿١٤٢﴾

 إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿١٤٣﴾ 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿١٤٤﴾

 وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٤٥﴾ 

أَتُتْرَکُونَ فِی مَا هَا هُنَا آمِنِینَ ﴿١٤٦﴾ 

فِی جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿١٤٧﴾ 

وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِیمٌ ﴿١٤٨﴾

 وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُیُوتًا فَارِهِینَ ﴿١٤٩﴾ 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿١٥٠﴾ 

وَلا تُطِیعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِینَ ﴿١٥١﴾ 

الَّذِینَ یُفْسِدُونَ فِی الأرْضِ وَلا یُصْلِحُونَ ﴿١٥٢﴾ 

قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِینَ ﴿١٥٣﴾ 

مَا أَنْتَ إِلا بَشَرٌ مِثْلُنَا فَأْتِ بِآیَةٍ إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿١٥٤﴾ 

قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَهَا شِرْبٌ وَلَکُمْ شِرْبُ یَوْمٍ مَعْلُومٍ ﴿١٥٥﴾

 وَلا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَیَأْخُذَکُمْ عَذَابُ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿١٥٦﴾ 

فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِینَ ﴿١٥٧﴾ 

فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿١٥٨﴾ 

وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿١٥٩﴾ 

کَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِینَ ﴿١٦٠﴾ 

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلا تَتَّقُونَ ﴿١٦١﴾

 إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿١٦٢﴾ 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿١٦٣﴾

 وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٦٤﴾ 

أَتَأْتُونَ الذُّکْرَانَ مِنَ الْعَالَمِینَ ﴿١٦٥﴾ 

وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَکُمْ رَبُّکُمْ مِنْ أَزْوَاجِکُمْ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ ﴿١٦٦﴾ 

قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ یَا لُوطُ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِینَ ﴿١٦٧﴾

 قَالَ إِنِّی لِعَمَلِکُمْ مِنَ الْقَالِینَ ﴿١٦٨﴾ 

رَبِّ نَجِّنِی وَأَهْلِی مِمَّا یَعْمَلُونَ ﴿١٦٩﴾ 

فَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِینَ ﴿١٧٠﴾ 

إِلا عَجُوزًا فِی الْغَابِرِینَ ﴿١٧١﴾ 

ثُمَّ دَمَّرْنَا الآخَرِینَ ﴿١٧٢﴾ 

وَأَمْطَرْنَا عَلَیْهِمْ مَطَرًا فَسَاءَ مَطَرُ الْمُنْذَرِینَ ﴿١٧٣﴾

 إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿١٧٤﴾

 وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿١٧٥﴾

 کَذَّبَ أَصْحَابُ الأیْکَةِ الْمُرْسَلِینَ ﴿١٧٦﴾ 

إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَیْبٌ أَلا تَتَّقُونَ ﴿١٧٧﴾ 

إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿١٧٨﴾

 فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿١٧٩﴾

 وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٨٠﴾

 أَوْفُوا الْکَیْلَ وَلا تَکُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِینَ ﴿١٨١﴾

 وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِیمِ ﴿١٨٢﴾ 

وَلا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْیَاءَهُمْ وَلا تَعْثَوْا فِی الأرْضِ مُفْسِدِینَ ﴿١٨٣﴾ 

وَاتَّقُوا الَّذِی خَلَقَکُمْ وَالْجِبِلَّةَ الأوَّلِینَ ﴿١٨٤﴾

 قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِینَ ﴿١٨٥﴾ 

وَمَا أَنْتَ إِلا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّکَ لَمِنَ الْکَاذِبِینَ ﴿١٨٦﴾ 

فَأَسْقِطْ عَلَیْنَا کِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿١٨٧﴾ 

قَالَ رَبِّی أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿١٨٨﴾ 

فَکَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ یَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ کَانَ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿١٨٩﴾ 

إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿١٩٠﴾ 

وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿١٩١﴾

 وَإِنَّهُ لَتَنْزِیلُ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٩٢﴾ 

نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الأمِینُ ﴿١٩٣﴾ 

عَلَى قَلْبِکَ لِتَکُونَ مِنَ الْمُنْذِرِینَ ﴿١٩٤﴾ 

بِلِسَانٍ عَرَبِیٍّ مُبِینٍ ﴿١٩٥﴾

 وَإِنَّهُ لَفِی زُبُرِ الأوَّلِینَ ﴿١٩٦﴾ 

أَوَلَمْ یَکُنْ لَهُمْ آیَةً أَنْ یَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿١٩٧﴾

 وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الأعْجَمِینَ ﴿١٩٨﴾ 

فَقَرَأَهُ عَلَیْهِمْ مَا کَانُوا بِهِ مُؤْمِنِینَ ﴿١٩٩﴾

 کَذَلِکَ سَلَکْنَاهُ فِی قُلُوبِ الْمُجْرِمِینَ ﴿٢٠٠﴾ 

لا یُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى یَرَوْا الْعَذَابَ الألِیمَ ﴿٢٠١﴾

 فَیَأْتِیَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لا یَشْعُرُونَ ﴿٢٠٢﴾

 فَیَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ ﴿٢٠٣﴾

 أَفَبِعَذَابِنَا یَسْتَعْجِلُونَ ﴿٢٠٤﴾

 أَفَرَأَیْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِینَ ﴿٢٠٥﴾

 ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿٢٠٦﴾

 مَا أَغْنَى عَنْهُمْ مَا کَانُوا یُمَتَّعُونَ ﴿٢٠٧﴾ 

وَمَا أَهْلَکْنَا مِنْ قَرْیَةٍ إِلا لَهَا مُنْذِرُونَ ﴿٢٠٨﴾ 

ذِکْرَى وَمَا کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿٢٠٩﴾

 وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّیَاطِینُ ﴿٢١٠﴾ 

وَمَا یَنْبَغِی لَهُمْ وَمَا یَسْتَطِیعُونَ ﴿٢١١﴾

 إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ ﴿٢١٢﴾ 

فَلا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَکُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِینَ ﴿٢١٣﴾ 

وَأَنْذِرْ عَشِیرَتَکَ الأقْرَبِینَ ﴿٢١٤﴾

 وَاخْفِضْ جَنَاحَکَ لِمَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿٢١٥﴾

 فَإِنْ عَصَوْکَ فَقُلْ إِنِّی بَرِیءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ ﴿٢١٦﴾ 

وَتَوَکَّلْ عَلَى الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ ﴿٢١٧﴾

 الَّذِی یَرَاکَ حِینَ تَقُومُ ﴿٢١٨﴾

 وَتَقَلُّبَکَ فِی السَّاجِدِینَ ﴿٢١٩﴾

 إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿٢٢٠﴾ 

هَلْ أُنَبِّئُکُمْ عَلَى مَنْ تَنَزَّلُ الشَّیَاطِینُ ﴿٢٢١﴾ 

تَنَزَّلُ عَلَى کُلِّ أَفَّاکٍ أَثِیمٍ ﴿٢٢٢﴾ 

یُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَکْثَرُهُمْ کَاذِبُونَ ﴿٢٢٣﴾ 

وَالشُّعَرَاءُ یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿٢٢٤﴾

 أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وَادٍ یَهِیمُونَ ﴿٢٢٥﴾

 وَأَنَّهُمْ یَقُولُونَ مَا لا یَفْعَلُونَ ﴿٢٢٦﴾ 

إِلا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَکَرُوا اللَّهَ کَثِیرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ ﴿٢٢٧﴾

 


ترجمه فارسی سورة الشعراء

 

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

طسم (1)

این آیات کتاب روشنگر است. (2)

گویی می‏خواهی جان خود را از شدت اندوه از دست دهی بخاطر اینکه آنها ایمان نمی‏آورند! (3)

اگر ما اراده کنیم، از آسمان بر آنان آیه‏ای نازل می‏کنیم که گردنهایشان در برابر آن خاضع گردد! (4)

و هیچ ذکر تازه‏ای از سوی خداوند مهربان برای آنها نمی‏آید مگر اینکه از آن روی‏گردان می‏شوند! (5)

آنان تکذیب کردند; اما بزودی اخبار (کیفر) آنچه را استهزا می‏کردند به آنان می‏رسد! (6)

آیا آنان به زمین نگاه نکردند که چقدر از انواع گیاهان پرارزش در آن رویاندیم؟! (7)

در این، نشانه روشنی است (بر وجود خدا); ولی بیشترشان هرگز مؤمن نبوده‏اند! (8)

و پروردگار تو عزیز و رحیم است! (9)

(به خاطر بیاور) هنگامی را که پروردگارت موسی را ندا داد که به سراغ قوم ستمگر برو… (10)

قوم فرعون، آیا آنان (از مخالفت فرمان پروردگار) پرهیز نمی‏کنند؟! (11)

(موسی) عرض کرد: «پروردگارا! از آن بیم دارم که مرا تکذیب کنند، (12)

و سینه‏ام تنگ شود، و زبانم بقدر کافی گویا نیست; (برادرم) هارون را نیز رسالت ده (تا مرا یاری کند)! (13)

و آنان (به اعتقاد خودشان) بر گردن من گناهی دارند; می‏ترسم مرا بکشند (و این رسالت به پایان نرسد)! (14)

فرمود: «چنین نیست، (آنان کاری نمی‏توانند انجام دهند)! شما هر دو با آیات ما (برای هدایتشان) بروید; ما با شما هستیم و (سخنانتان را) می‏شنویم! (15)

به سراغ فرعون بروید و بگویید: ما فرستاده پروردگار جهانیان هستیم; (16)

بنی اسرائیل را با ما بفرست!» (آنها به سراغ فرعون آمدند); (17)

(فرعون) گفت: «آیا ما تو را در کودکی در میان خود پرورش ندادیم، و سالهایی از زندگیت را در میان ما نبودی؟! (18)

و سرانجام، آن کارت را (که نمی‏بایست انجام دهی) انجام دادی (و یک نفر از ما را کشتی)، و تو از ناسپاسانی!» (19)

(موسی) گفت: «من آن کار را انجام دادم در حالی که از بی‏خبران بودم! (20)

پس هنگامی که از شما ترسیدم فرار کردم; و پروردگارم به من حکمت و دانش بخشید، و مرا از پیامبران قرار داد! (21)

آیا این منتی است که تو بر من می‏گذاری که بنی اسرائیل را برده خود ساخته‏ای؟!» (22)

فرعون گفت: «پروردگار عالمیان چیست؟!» (23)

(موسی) گفت: «پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است، اگر اهل یقین هستید!». (24)

(فرعون) به اطرافیانش گفت: «آیا نمی‏شنوید (این مرد چه می‏گوید)؟!» (25)

(موسی) گفت: «او پروردگار شما و پروردگار نیاکان شماست!» (26)

(فرعون) گفت: «پیامبری که بسوی شما فرستاده شده مسلما دیوانه است!» (27)

(موسی) گفت: «او پروردگار مشرق و مغرب و آنچه میان آن دو است می‏باشد، اگر شما عقل و اندیشه خود را به کار می‏گرفتید!» (28)

(فرعون خشمگین شد و) گفت: «اگر معبودی غیر از من برگزینی، تو را از زندانیان قرار خواهم داد!» (29)

(موسی) گفت: «حتی اگر نشانه آشکاری برای تو بیاورم (باز ایمان نمی‏آوری)؟!» (30)

گفت: «اگر راست می‏گویی آن را بیاور!» (31)

در این هنگام موسی عصای خود را افکند، و ناگهان مار عظیم و آشکاری شد; (32)

و دست خود را (در گریبان فرو برد و) بیرون آورد، و در برابر بینندگان سفید و روشن بود. (33)

(فرعون) به گروهی که اطراف او بودند گفت: «این ساحر آگاه و ماهری است! (34)

او می‏خواهد با سحرش شما را از سرزمینتان بیرون کند! شما چه نظر می‏دهید؟» (35)

گفتند: «او و برادرش را مهلت ده; و ماموران را برای بسیج به تمام شهرها اعزام کن، (36)

تا هر ساحر ماهر و دانایی را نزد تو آورند!» (37)

سرانجام ساحران برای وعده‏گاه روز معینی جمع‏آوری شدند. (38)

و به مردم گفته شد: «آیا شما نیز (در این صحنه) اجتماع می‏کنید… (39)

تا اگر ساحران پیروز شوند، از آنان پیروی کنیم؟!» (40)

هنگامی که ساحران آمدند، به فرعون گفتند: «آیا اگر ما پیروز شویم، پاداش مهمی خواهیم داشت؟» (41)

گفت: «(آری،) و در آن صورت شما از مقربان خواهید بود!» (42)

(روز موعود فرا رسید و همگی جمع شدند;) موسی به ساحران گفت: «آنچه را می‏خواهید بیفکنید، بیفکنید!» (43)

آنها طنابها و عصاهای خود را افکندند و گفتند: «به عزت فرعون، ما قطعا پیروزیم!» (44)

سپس موسی عصایش را افکند، ناگهان تمام وسایل دروغین آنها را بلعید! (45)

فورا همه ساحران به سجده افتادند. (46)

گفتند: «ما به پروردگار عالمیان ایمان آوردیم، (47)

پروردگار موسی و هارون!» (48)

(فرعون) گفت: «آیا پیش از اینکه به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید؟! مسلما او بزرگ و استاد شماست که به شما سحرآموخته (و این یک توطئه است)! اما بزودی خواهید دانست! دستها و پاهای شما را بعکس یکدیگر قطع می‏کنم، و همه شما را به دار می‏آویزم!» (49)

گفتند: «مهم نیست، (هر کاری از دستت ساخته است بکن)! ما بسوی پروردگارمان بازمی‏گردیم! (50)

ما امیدواریم که پروردگارمان خطاهای ما را ببخشد، چرا که ما نخستین ایمان‏آورندگان بودیم!; س‏ذللّه (51)

و به موسی وحی کردیم که شبانه بندگانم را (از مصر) کوچ ده، زیرا شما مورد تعقیب هستید! س‏ذللّه (52)

فرعون (از این ماجرا آگاه شد و) ماموران بسیج نیرو را به شهرها فرستاد، (53)

(و گفت:) اینها مسلما گروهی اندکند; (54)

و اینها ما را به خشم آورده‏اند; (55)

و ما همگی آماده پیکاریم!» (56)

(سرانجام فرعونیان مغلوب شدند،) و ما آنها را از باغها و چشمه‏ها بیرون راندیم، (57)

و از گنجها و قصرهای مجلل! (58)

(آری،) اینچنین کردیم! و بنی اسرائیل را وارث آنها ساختیم! (59)

آنان به تعقیب بنی اسرائیل پرداختند، و به هنگام طلوع آفتاب به آنها رسیدند. (60)

هنگامی که دو گروه یکدیگر را دیدند، یاران موسی گفتند: «ما در چنگال فرعونیان گرفتار شدیم!» (61)

(موسی) گفت: «چنین نیست! یقینا پروردگارم با من است، بزودی مرا هدایت خواهد کرد!» (62)

و بدنبال آن به موسی وحی کردیم: «عصایت را به دریا بزن!» (عصایش را به دریا زد،) و دریا از هم شکافته شد، و هر بخشی همچون کوه عظیمی بود! (63)

و در آنجا دیگران ( لشکر فرعون) را نیز (به دریا) نزدیک ساختیم! (64)

و موسی و تمام کسانی را که با او بودند نجات دادیم! (65)

سپس دیگران را غرق کردیم! (66)

در این جریان، نشانه روشنی است ولی بیشترشان ایمان نیاوردند! (چرا که طالب حق نبودند) (67)

و پروردگارت شکست‏ناپذیر و مهربان است! (68)

و بر آنان خبر ابراهیم را بخوان، (69)

هنگامی که به پدر و قومش گفت: «چه چیز را می‏پرستید؟!» (70)

گفتند: «بتهایی را می‏پرستیم، و همه روز ملازم عبادت آنهاییم.» (71)

گفت: «آیا هنگامی که آنها را می‏خوانید صدای شما را می‏شنوند؟! (72)

یا سود و زیانی به شما می‏رسانند؟!» (73)

گفتند: «ما فقط نیاکان خود را یافتیم که چنین می‏کنند.» (74)

گفت: «آیا دیدید (این) چیزهایی را که پیوسته پرستش می‏کردید… (75)

شما و پدران پیشین شما، (76)

همه آنها دشمن من هستند (و من دشمن آنها)، مگر پروردگار عالمیان! (77)

همان کسی که مرا آفرید، و پیوسته راهنمائیم می‏کند، (78)

و کسی که مرا غذا می‏دهد و سیراب می‏نماید، (79)

و هنگامی که بیمار شوم مرا شفا می‏دهد، (80)

و کسی که مرا می‏میراند و سپس زنده می‏کند، (81)

و کسی که امید دارم گناهم را در روز جزا ببخشد! (82)

پروردگارا! به من علم و دانش ببخش، و مرا به صالحان ملحق کن! (83)

و برای من در میان امتهای آینده، زبان صدق (و ذکر خیری) قرار ده! (84)

و مرا وارثان بهشت پرنعمت گردان! (85)

و پدرم ( عمویم) را بیامرز، که او از گمراهان بود! (86)

و در آن روز که مردم برانگیخته می‏شوند، مرا شرمنده و رسوا مکن! (87)

در آن روز که مال و فرزندان سودی نمی‏بخشد، (88)

مگر کسی که با قلب سلیم به پیشگاه خدا آید!» (89)

(در آن روز،) بهشت برای پرهیزکاران نزدیک می‏شود، (90)

و دوزخ برای گمراهان آشکار می‏گردد، (91)

و به آنان گفته می‏شود: «کجا هستند معبودانی که آنها را پرستش می‏کردید… (92)

معبودهایی غیر از خدا؟! آیا آنها شمارا یاری می‏کنند، یا کسی به یاری آنها می‏آید؟!» (93)

در آن هنگام همه آن معبودان با عابدان گمراه به دوزخ افکنده می‏شوند; (94)

و همچنین همگی لشکریان ابلیس! (95)

آنها در آنجا در حالی که به مخاصمه برخاسته‏اند می‏گویند: (96)

«به خدا سوگند که ما در گمراهی آشکاری بودیم، (97)

چون شما را با پروردگار عالمیان برابر می‏شمردیم! (98)

اما کسی جز مجرمان ما را گمراه نکرد! (99)

(افسوس که امروز) شفاعت‏کنندگانی برای ما وجود ندارد، (100)

و نه دوست گرم و پرمحبتی! (101)

ای کاش بار دیگر (به دنیا) بازگردیم و از مؤمنان باشیم!» (102)

در این ماجرا، نشانه (و عبرتی) است; ولی بیشتر آنان مؤمن نبودند! (103)

و پروردگار تو عزیز و رحیم است! (104)

قوم نوح رسولان را تکذیب کردند، (105)

هنگامی که برادرشان نوح به آنان گفت: «آیا تقوا پیشه نمی‏کنید؟! (106)

مسلما من برای شما پیامبری امین هستم! (107)

تقوای الهی پیشه کنید و مرا اطاعت نمایید! (108)

من برای این دعوت، هیچ مزدی از شما نمی‏طلبم; اجر من تنها بر پروردگار عالمیان است! (109)

پس، تقوای الهی پیشه کنید و مرا اطاعت نمایید!» (110)

گفتند: «آیا ما به تو ایمان بیاوریم در حالی که افراد پست و بی‏ارزش از تو پیروی کرده‏اند؟!» (111)

(نوح) گفت: «من چه می‏دانم آنها چه کاری داشته‏اند! (112)

حساب آنها تنها با پروردگار من است اگر شما می‏فهمیدید! (113)

و من هرگز مؤمنان را طرد نخواهم کرد. (114)

من تنها انذارکننده‏ای آشکارم.» (115)

گفتند: «ای نوح! اگر (از حرفهایت) دست برنداری، سنگباران خواهی شد!» (116)

گفت: «پروردگارا! قوم من، مرا تکذیب کردند! (117)

اکنون میان من و آنها جدایی بیفکن; و مرا و مؤمنانی را که با من هستند رهایی بخش!» (118)

ما، او و کسانی را که با او بودند، در آن کشتی که پر (از انسان و انواع حیوانات) بود، رهایی بخشیدیم! (119)

سپس بقیه را غرق کردیم! (120)

در این ماجرا نشانه روشنی است; اما بیشتر آنان مؤمن نبودند. (121)

و پروردگار تو عزیز و رحیم است. (122)

قوم عاد (نیز) رسولان (خدا) را تکذیب کردند، (123)

هنگامی که برادرشان هود گفت: «آیا تقوا پیشه نمی‏کنید؟! (124)

مسلما من برای شما پیامبری امین هستم. (125)

پس تقوای الهی پیشه کنید و مرا اطاعت نمایید! (126)

من در برابر این دعوت، هیچ اجر و پاداشی از شما نمی‏طلبم; اجر و پاداش من تنها بر پروردگار عالمیان است. (127)

آیا شما بر هر مکان مرتفعی نشانه‏ای از روی هوا و هوس می‏سازید؟! (128)

و قصرها و قلعه‏های زیبا و محکم بنا می‏کنید شاید در دنیا جاودانه بمانید؟! (129)

و هنگامی که کسی را مجازات می‏کنید همچون جباران کیفر می‏دهید! (130)

پس تقوای الهی پیشه کنید و مرا اطاعت نمایید! (131)

و از (نافرمانی) خدایی بپرهیزید که شما را به نعمتهایی که می‏دانید امداد کرده; (132)

شما را به چهارپایان و نیز پسران (لایق و برومند) امداد فرموده; (133)

همچنین به باغها و چشمه‏ها! (134)

(اگر کفران کنید،) من بر شما از عذاب روزی بزرگ می‏ترسم!» (135)

آنها ( قوم عاد) گفتند: «برای ما تفاوت نمی‏کند، چه ما را انذار کنی یا نکنی; (بیهوده خود را خسته مکن)! (136)

این همان روش (و افسانه‏های) پیشینیان است! (137)

و ما هرگز مجازات نخواهیم شد!» (138)

آنان هود را تکذیب کردند، ما هم نابودشان کردیم; و در این، آیت‏و نشانه‏ای است (برای آگاهان) ; ولی بیشتر آنان مؤمن نبودند! (139)

و پروردگار تو عزیز و رحیم است! (140)

قوم ثمود رسولان (خدا) را تکذیب کردند، (141)

هنگامی که صالح به آنان گفت: «آیا تقوا پیشه نمی‏کنید؟! (142)

من برای شما پیامبری امین هستم! (143)

پس تقوای الهی پیشه کنید و مرا اطاعت نمایید! (144)

من در برابر این دعوت، اجر و پاداشی از شما نمی‏طلبم; اجر من تنها بر پروردگار عالمیان است! (145)

آیا شما تصور می‏کنید همیشه در نهایت امنیت در نعمتهایی که اینجاست می‏مانید، (146)

در این باغها و چشمه‏ها، (147)

در این زراعتها و نخلهایی که میوه‏هایش شیرین و رسیده است؟! (148)

و از کوه‏ها خانه‏هایی می‏تراشید، و در آن به عیش و نوش می‏پردازید! (149)

پس از خدا بترسید و مرا اطاعت کنید! (150)

و فرمان مسرفان را اطاعت نکنید! (151)

همانها که در زمین فساد می‏کنند و اصلاح نمی‏کنند!» (152)

گفتند: «(ای صالح!) تو از افسون شدگانی (و عقل خود را از دست داده‏ای!) (153)

تو فقط بشری همچون مائی; اگر راست می‏گویی آیت و نشانه‏ای بیاور!» (154)

گفت: «این ناقه‏ای است (که آیت الهی است) برای او سهمی (از آب قریه)، و برای شما سهم روز معینی است! (155)

کمترین آزاری به آن نرسانید، که عذاب روزی بزرگ شما را فرا خواهد گرفت!» (156)

سرانجام بر آن (ناقه) حمله نموده آن را «پی‏» کردند; (و هلاک نمودند) سپس از کرده خود پشیمان شدند! (157)

و عذاب الهی آنان را فرا گرفت; در این، آیت و نشانه‏ای است; ولی بیشتر آنان مؤمن نبودند! (158)

و پروردگار تو عزیز و رحیم است! (159)

قوم لوط فرستادگان (خدا) را تکذیب کردند، (160)

هنگامی که برادرشان لوط به آنان گفت: «آیا تقوا پیشه نمی‏کنید؟! (161)

من برای شما پیامبری امین هستم! (162)

پس تقوای الهی پیشه کنید و مرا اطاعت نمایید! (163)

من در برابر این دعوت، اجری از شما نمی‏طلبم، اجر من فقط بر پروردگار عالمیان است! (164)

آیا در میان جهانیان، شما به سراغ جنس ذکور می‏روید (و همجنس بازی می‏کنید، آیا این زشت و ننگین نیست؟!) (165)

و همسرانی را که پروردگارتان برای شما آفریده است رها می‏کنید؟! (حقا) شما قوم تجاوزگری هستید!» (166)

گفتند: «ای لوط! اگر (از این سخنان) دست برنداری، به یقین از اخراج شدگان خواهی بود!» (167)

گفت: «من دشمن سرسخت اعمال شما هستم! (168)

پروردگارا! من و خاندانم را از آنچه اینها انجام می‏دهند رهایی بخش!» (169)

ما او و تمامی خاندانش را نجات دادیم، (170)

جز پیرزنی که در میان بازماندگان بود! (171)

سپس دیگران را هلاک کردیم! (172)

و بارانی (از سنگ) بر آنها فرستادیم; چه باران بدی بود باران انذارشدگان! (173)

در این (ماجرای قوم لوط و سرنوشت شوم آنها) آیتی است; اما بیشترشان مؤمن نبودند. (174)

و پروردگار تو عزیز و رحیم است! (175)

اصحاب ایکه ( شهری نزدیک مدین) رسولان (خدا) را تکذیب کردند، (176)

هنگامی که شعیب به آنها گفت: «آیا تقوا پیشه نمی‏کنید؟! (177)

مسلما من برای شما پیامبری امین هستم! (178)

پس تقوای الهی پیشه کنید و مرا اطاعت نمایید! (179)

من در برابر این دعوت، پاداشی از شما نمی‏طلبم; اجر من تنها بر پروردگار عالمیان است! (180)

حق پیمانه را ادا کنید (و کم فروشی نکنید)، و دیگران را به خسارت نیفکنید! (181)

و با ترازوی صحیح وزن کنید! (182)

و حق مردم را کم نگذارید، و در زمین تلاش برای فساد نکنید! (183)

و از (نافرمانی) کسی که شما و اقوام پیشین را آفرید بپرهیزید!» (184)

آنها گفتند: «تو فقط از افسون‏شدگانی! (185)

تو بشری همچون مائی، تنها گمانی که درباره تو داریم این است که از دروغگویانی! (186)

اگر راست می‏گویی، سنگهایی از آسمان بر سر ما بباران!» (187)

(شعیب) گفت: «پروردگار من به اعمالی که شما انجام می‏دهید داناتر است!» (188)

سرانجام او را تکذیب کردند، و عذاب روز سایبان (سایبانی از ابر صاعقه‏خیز) آنها را فراگرفت; یقینا آن عذاب روز بزرگی بود! (189)

در این ماجرا، آیت و نشانه‏ای است; ولی بیشتر آنها مؤمن نبودند. (190)

و پروردگار تو عزیز و رحیم است! (191)

مسلما این (قرآن) از سوی پروردگار جهانیان نازل شده است! (192)

روح الامین آن را نازل کرده است… (193)

بر قلب (پاک) تو، تا از انذارکنندگان باشی! (194)

آن را به زبان عربی آشکار (نازل کرد)! (195)

و توصیف آن در کتابهای پیشینیان نیز آمده است! (196)

آیا همین نشانه برای آنها کافی نیست که علمای بنی اسرائیل بخوبی از آن آگاهند؟! (197)

هرگاه ما آن را بر بعضی از عجم ( غیر عرب)ها نازل می‏کردیم… (198)

و او آن را بر ایشان می‏خواند، به آن ایمان نمی‏آورند! (199)

(آری،) این گونه (با بیانی رسا) قرآن را در دلهای مجرمان وارد می‏کنیم! (200)

(اما) به آن ایمان نمی‏آورند تا عذاب دردناک را با چشم خود ببینند! (201)

ناگهان به سراغشان می‏آید، در حالی که توجه ندارند! (202)

و (در آن هنگام) می‏گویند: «آیا به ما مهلتی داده خواهد شد؟!» (203)

آیا برای عذاب ما عجله می‏کنند؟! (204)

به ما خبر ده، اگر (باز هم) سالیانی آنها را از این زندگی بهره‏مند سازیم… (205)

سپس عذابی که به آنها وعده داده شده به سراغشان بیاید… (206)

این تمتع و بهره‏گیری از دنیا برای آنها سودی نخواهد داشت! (207)

ما هیچ شهر و دیاری را هلاک نکردیم مگر اینکه انذارکنندگانی (از پیامبران الهی) داشتند. (208)

تا متذکر شوند; و ما هرگز ستمکار نبودیم! (که بدون اتمام حجت مجازات کنیم) (209)

شیاطین و جنیان (هرگز) این آیات را نازل نکردند! (210)

و برای آنها سزاوار نیست; و قدرت ندارند! (211)

آنها از استراق سمع (و شنیدن اخبار آسمانها) برکنارند! (212)

(ای پیامبر!) هیچ معبودی را با خداوند مخوان، که از معذبین خواهی بود! (213)

و خویشاوندان نزدیکت را انذار کن! (214)

و بال و پر خود را برای مؤمنانی که از تو پیروی می‏کنند بگستر! (215)

اگر تو را نافرمانی کنند بگو: «من از آنچه شما انجام می‏دهید بیزارم!» (216)

و بر خداوند عزیز و رحیم توکل کن! (217)

همان کسی که تو را به هنگامی که (برای عبادت) برمی‏خیزی می‏بیند; (218)

و (نیز) حرکت تو را در میان سجده‏کنندگان! (219)

اوست خدای شنوا و دانا. (220)

آیا به شما خبر دهم که شیاطین بر چه کسی نازل می‏شوند؟! (221)

آنها بر هر دروغگوی گنهکار نازل می‏گردند; (222)

آنچه را می‏شنوند (به دیگران) القا می‏کنند; و بیشترشان دروغگو هستند! (223)

(پیامبر اسلام شاعر نیست;) شاعران کسانی هستند که گمراهان از آنان پیروی می‏کنند. (224)

آیا نمی‏بینی آنها در هر وادی سرگردانند؟ (225)

و سخنانی می‏گویند که (به آنها) عمل نمی‏کنند؟! (226)

مگر کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام می‏دهند و خدا را بسیار یاد می کنند، و به هنگامی که مورد ستم واقع می‏شوند به دفاع از خویشتن (و مؤمنان) برمی‏خیزند (و از شعر در این راه کمک می‏گیرند); آنها که ستم کردند به زودی می‏دانند که بازگشتشان به کجاست! (227)

 


ترجمه انگلیسی سوره اسراء

SURA 26. Shuaraa, or The Poets

1. Ta. Sin. Mim.

2. These are verses of the Book that makes [things] clear.

3. It may be thou frettest thy soul with grief, that they do not become

Believers.

4. If [such] were Our Will, We could send down to them from the sky a Sign, to

which they would bend their necks in humility.

5. But there comes not to them a newly-revealed Message from [Allah] Most

Gracious, but they turn away therefrom.

6. They have indeed rejected [the Message]: so they will know soon [enough] the

truth of what they mocked at!

7. Do they not look at the earth,- how many noble things of all kinds We have

produced therein?

8. Verily, in this is a Sign: but most of them do not believe.

9. And verily, thy Lord is He, the Exalted in Might, Most Merciful.

10. Behold, thy Lord called Moses: “Go to the people of iniquity,-

11. “The people of the Pharaoh: will they not fear Allah?”

12. He said: “O my Lord! I do fear that they will charge me with falsehood:

13. “My breast will be straitened. And my speech may not go [smoothly]: so send

unto Aaron.

14. “And [further], they have a charge of crime against me; and I fear they may

slay me.”

15. Allah said: “By no means! proceed then, both of you, with Our Signs; We are

with you, and will listen [to your call].

16. “So go forth, both of you, to Pharaoh, and say: ‘We have been sent by the

Lord and Cherisher of the worlds;

17. “‘Send thou with us the Children of Israel.'”

18. [Pharaoh] said: “Did we not cherish thee as a child among us, and didst thou

not stay in our midst many years of thy life?

19. “And thou didst a deed of thine which [thou knowest] thou didst, and thou

art an ungrateful [wretch]!”

20. Moses said: “I did it then, when I was in error.

21. “So I fled from you [all] when I feared you; but my Lord has [since]

invested me with judgment [and wisdom] and appointed me as one of the

messengers.

22. “And this is the favour with which thou dost reproach me,- that thou hast

enslaved the Children of Israel!”

23. Pharaoh said: “And what is the ‘Lord and Cherisher of the worlds’?”

24. [Moses] said: “The Lord and Cherisher of the heavens and the earth, and all

between,- if ye want to be quite sure.”

25. [Pharaoh] said to those around: “Did ye not listen [to what he says]?”

26. [Moses] said: “Your Lord and the Lord of your fathers from the beginning!”

27. [Pharaoh] said: “Truly your messenger who has been sent to you is a

veritable madman!”

28. [Moses] said: “Lord of the East and the West, and all between! if ye only

had sense!”

29. [Pharaoh] said: “If thou dost put forward any god other than me, I will

certainly put thee in prison!”

30. [Moses] said: “Even if I showed you something clear [and] convincing?”

31. [Pharaoh] said: “Show it then, if thou tellest the truth!”

32. So [Moses] threw his rod, and behold, it was a serpent, plain [for all to

see]!

33. And he drew out his hand, and behold, it was white to all beholders!

34. [Pharaoh] said to the Chiefs around him: “This is indeed a sorcerer wellversed:

35. “His plan is to get you out of your land by his sorcery; then what is it ye

counsel?”

36. They said: “Keep him and his brother in suspense [for a while], and dispatch

to the Cities heralds to collect-

37. “And bring up to thee all [our] sorcerers well-versed.”

38. So the sorcerers were got together for the appointment of a day well- known,

39. And the people were told: “Are ye [now] assembled?-

40. “That we may follow the sorcerers [in religion] if they win?”

41. So when the sorcerers arrived, they said to Pharaoh: “Of course – shall we

have a [suitable] reward if we win?42. He said: “Yea, [and more],- for ye shall in that case be [raised to posts]

nearest [to my person].”

43. Moses said to them: “Throw ye – that which ye are about to throw!”

44. So they threw their ropes and their rods, and said: “By the might of

Pharaoh, it is we who will certainly win!”

45. Then Moses threw his rod, when, behold, it straightway swallows up all the

falsehoods which they fake!

46. Then did the sorcerers fall down, prostrate in adoration,

47. Saying: “We believe in the Lord of the Worlds,

48. “The Lord of Moses and Aaron.”

49. Said [Pharaoh]: “Believe ye in Him before I give you permission? surely he

is your leader, who has taught you sorcery! but soon shall ye know! Be sure I

will cut off your hands and your feet on opposite sides, and I will cause you

all to die on the cross!”

50. They said: “No matter! for us, we shall but return to our Lord!

51. “Only, our desire is that our Lord will forgive us our faults, that we may

become foremost among the believers!”

52. By inspiration we told Moses: “Travel by night with my servants; for surely

ye shall be pursued.”

53. Then Pharaoh sent heralds to [all] the Cities,

54. [Saying]: “These [Israelites] are but a small band,

55. “And they are raging furiously against us;

56. “But we are a multitude amply fore-warned.”

57. So We expelled them from gardens, springs,

58. Treasures, and every kind of honourable position;

59. Thus it was, but We made the Children of Israel inheritors of such things.

60. So they pursued them at sunrise.

61. And when the two bodies saw each other, the people of Moses said: “We are

sure to be overtaken.”

62. [Moses] said: “By no means! my Lord is with me! Soon will He guide me!”

63. Then We told Moses by inspiration: “Strike the sea with thy rod.” So it

divided, and each separate part became like the huge, firm mass of a mountain.

64. And We made the other party approach thither.

65. We delivered Moses and all who were with him;

66. But We drowned the others.

67. Verily in this is a Sign: but most of them do not believe.

68. And verily thy Lord is He, the Exalted in Might, Most Merciful.

69. And rehearse to them [something of] Abraham’s story.

70. Behold, he said to his father and his people: “What worship ye?”

71. They said: “We worship idols, and we remain constantly in attendance on

them.”

72. He said: “Do they listen to you when ye call [on them]?”

73. “Or do you good or harm?”

74. They said: “Nay, but we found our fathers doing thus [what we do].”

75. He said: “Do ye then see whom ye have been worshipping,-

76. “Ye and your fathers before you?-

77. “For they are enemies to me; not so the Lord and Cherisher of the Worlds;

78. “Who created me, and it is He Who guides me;

79. “Who gives me food and drink,

80. “And when I am ill, it is He Who cures me;

81. “Who will cause me to die, and then to life [again];

82. “And who, I hope, will forgive me my faults on the day of Judgment.

83. “O my Lord! bestow wisdom on me, and join me with the righteous;

84. “Grant me honourable mention on the tongue of truth among the latest

[generations];

85. “Make me one of the inheritors of the Garden of Bliss;

86. “Forgive my father, for that he is among those astray;

87. “And let me not be in disgrace on the Day when [men] will be raised up;-

88. “The Day whereon neither wealth nor sons will avail,

89. “But only he [will prosper] that brings to Allah a sound heart;

90. “To the righteous, the Garden will be brought near,

91. “And to those straying in Evil, the Fire will be placed in full view;

92. “And it shall be said to them: ‘Where are the [gods] ye worshipped-

93. “‘Besides Allah? Can they help you or help themselves?’

94. “Then they will be thrown headlong into the [Fire],- they and those straying

in Evil,

95. “And the whole hosts of Iblis together.

96. “They will say there in their mutual bickerings:

97. “‘By Allah, we were truly in an error manifest,

98. “‘When we held you as equals with the Lord of the Worlds;

99. “‘And our seducers were only those who were steeped in guilt.

100. “‘Now, then, we have none to intercede [for us],

101. “‘Nor a single friend to feel [for us].

102. “‘Now if we only had a chance of return we shall truly be of those who

believe!'”

103. Verily in this is a Sign but most of them do not believe.

104. And verily thy Lord is He, the Exalted in Might, Most Merciful.

105. The people of Noah rejected the messengers.

106. Behold, their brother Noah said to them: “Will ye not fear [Allah]?107. “I am to you a messenger worthy of all trust:

108. “So fear Allah, and obey me.

109. “No reward do I ask of you for it: my reward is only from the Lord of the

Worlds:

110. “So fear Allah, and obey me.”

111. They said: “Shall we believe in thee when it is the meanest that follow

thee?”

112. He said: “And what do I know as to what they do?

113. “Their account is only with my Lord, if ye could [but] understand.

114. “I am not one to drive away those who believe.

115. “I am sent only to warn plainly in public.”

116. They said: “If thou desist not, O Noah! thou shalt be stoned [to death].”

117. He said: “O my Lord! truly my people have rejected me.

118. “Judge Thou, then, between me and them openly, and deliver me and those of

the Believers who are with me.”

119. So We delivered him and those with him, in the Ark filled [with all

creatures].

120. Thereafter We drowned those who remained behind.

121. Verily in this is a Sign: but most of them do not believe.

122. And verily thy Lord is He, the Exalted in Might, Most Merciful.

123. The ‘Ad [people] rejected the messengers.

124. Behold, their brother Hud said to them: “Will ye not fear [Allah]?

125. “I am to you a messenger worthy of all trust:

126. “So fear Allah and obey me.

127. “No reward do I ask of you for it: my reward is only from the Lord of the

Worlds.

128. “Do ye build a landmark on every high place to amuse yourselves?

129. “And do ye get for yourselves fine buildings in the hope of living therein

[for ever]?

130. “And when ye exert your strong hand, do ye do it like men of absolute

power?

131. “Now fear Allah, and obey me.

132. “Yea, fear Him Who has bestowed on you freely all that ye know.

133. “Freely has He bestowed on you cattle and sons,-

134. “And Gardens and Springs.

135. “Truly I fear for you the Penalty of a Great Day.”

136. They said: “It is the same to us whether thou admonish us or be not among

[our] admonishers!

137. “This is no other than a customary device of the ancients,

138. “And we are not the ones to receive Pains and Penalties!”

139. So they rejected him, and We destroyed them. Verily in this is a Sign: but

most of them do not believe.

140. And verily thy Lord is He, the Exalted in Might, Most Merciful.

141. The Thamud [people] rejected the messengers.

142. Behold, their brother Salih said to them: “Will you not fear [Allah]?

143. “I am to you a messenger worthy of all trust.

144. “So fear Allah, and obey me.

145. “No reward do I ask of you for it: my reward is only from the Lord of the

Worlds.

146. “Will ye be left secure, in [the enjoyment of] all that ye have here?-

147. “Gardens and Springs,

148. “And corn-fields and date-palms with spathes near breaking [with the weight

of fruit]?

149. “And ye carve houses out of [rocky] mountains with great skill.

150. “But fear Allah and obey me;

151. “And follow not the bidding of those who are extravagant,-

152. “Who make mischief in the land, and mend not [their ways].”

153. They said: “Thou art only one of those bewitched!

154. “Thou art no more than a mortal like us: then bring us a Sign, if thou

tellest the truth!”

155. He said: “Here is a she-camel: she has a right of watering, and ye have a

right of watering, [severally] on a day appointed.

156. “Touch her not with harm, lest the Penalty of a Great Day seize you.”

157. But they ham-strung her: then did they become full of regrets.

158. But the Penalty seized them. Verily in this is a Sign: but most of them do

not believe.

159. And verily thy Lord is He, the Exalted in Might, Most Merciful.

160. The people of Lut rejected the messengers.

161. Behold, their brother Lut said to them: “Will ye not fear [Allah]?

162. “I am to you a messenger worthy of all trust.

163. “So fear Allah and obey me.

164. “No reward do I ask of you for it: my reward is only from the lord of the

Worlds.

165. “Of all the creatures in the world, will ye approach males,

166. “And leave those whom Allah has created for you to be your mates? Nay, ye

are a people transgressing [all limits]!”

167. They said: “If thou desist not, O Lut! thou wilt assuredly be cast out!”

168. He said: “I do detest your doings.”

169. “O my Lord! deliver me and my family from such things as they do!”

170. So We delivered him and his family,- all171. Except an old woman who lingered behind.

172. But the rest We destroyed utterly.

173. We rained down on them a shower [of brimstone]: and evil was the shower on

those who were admonished [but heeded not]!

174. Verily in this is a Sign: but most of them do not believe.

175. And verily thy Lord is He, the Exalted in Might Most Merciful.

176. The Companions of the Wood rejected the messengers.

177. Behold, Shu’aib said to them: “Will ye not fear [Allah]?

178. “I am to you a messenger worthy of all trust.

179. “So fear Allah and obey me.

180. “No reward do I ask of you for it: my reward is only from the Lord of the

Worlds.

181. “Give just measure, and cause no loss [to others by fraud].

182. “And weigh with scales true and upright.

183. “And withhold not things justly due to men, nor do evil in the land,

working mischief.

184. “And fear Him Who created you and [who created] the generations before

[you]”

185. They said: “Thou art only one of those bewitched!

186. “Thou art no more than a mortal like us, and indeed we think thou art a

liar!

187. “Now cause a piece of the sky to fall on us, if thou art truthful!”

188. He said: “My Lord knows best what ye do.”

189. But they rejected him. Then the punishment of a day of overshadowing gloom

seized them, and that was the Penalty of a Great Day.

190. Verily in that is a Sign: but most of them do not believe.

191. And verily thy Lord is He, the Exalted in Might, Most Merciful.

192. Verily this is a Revelation from the Lord of the Worlds:

193. With it came down the spirit of Faith and Truth-

194. To thy heart and mind, that thou mayest admonish.

195. In the perspicuous Arabic tongue.

196. Without doubt it is [announced] in the mystic Books of former peoples.

197. Is it not a Sign to them that the Learned of the Children of Israel knew it

[as true]?

198. Had We revealed it to any of the non-Arabs,

199. And had he recited it to them, they would not have believed in it.

200. Thus have We caused it to enter the hearts of the sinners.

201. They will not believe in it until they see the grievous Penalty;

202. But the [Penalty] will come to them of a sudden, while they perceive it

not;

203. Then they will say: “Shall we be respited?”

204. Do they then ask for Our Penalty to be hastened on?

205. Seest thou? If We do let them enjoy [this life] for a few years,

206. Yet there comes to them at length the [Punishment] which they were

promised!

207. It will profit them not that they enjoyed [this life]!

208. Never did We destroy a population, but had its warners –

209. By way of reminder; and We never are unjust.

210. No evil ones have brought down this [Revelation]:

211. It would neither suit them nor would they be able [to produce it].

212. Indeed they have been removed far from even [a chance of] hearing it.

213. So call not on any other god with Allah, or thou wilt be among those under

the Penalty.

214. And admonish thy nearest kinsmen,

215. And lower thy wing to the Believers who follow thee.

216. Then if they disobey thee, say: “I am free [of responsibility] for what ye

do!”

217. And put thy trust on the Exalted in Might, the Merciful,-

218. Who seeth thee standing forth [in prayer],

219. And thy movements among those who prostrate themselves,

220. For it is He Who heareth and knoweth all things.

221. Shall I inform you, [O people!], on whom it is that the evil ones descend?

222. They descend on every lying, wicked person,

223. [Into whose ears] they pour hearsay vanities, and most of them are liars.

224. And the Poets,- It is those straying in Evil, who follow them:

225. Seest thou not that they wander distracted in every valley?-

226. And that they say what they practise not?-

227. Except those who believe, work righteousness, engage much in the

remembrance of Allah, and defend themselves only after they are unjustly

attacked. And soon will the unjust assailants know what vicissitudes their

affairs will take!

 



Warning: Trying to access array offset on value of type null in /home2/ifapasar/tehranloh1.ir/wp-content/themes/betheme-2196/includes/content-single.php on line 286
مدیریت انفورماتیک تهران لوح

دیدگاه ها بسته شده است